Wszystko o wszystkim i jeszcze więcej

Gajusz Mariusz

Jeżeli umiecie pisać lub chcecie spróbować dziennikarskich form pisarskich zachęcam do robienia tego tutaj. Popełnijcie jakąś sztukę użytkową i walnijcie Felietonik, relację, sprawozdanko, informację, reportaż itp.

Ale wcześniej określcie co chcecie napisać postaram się to skorygować w miarę możliwości. Obecnie posiadam nawet pewne kompetencje w tej dziedzinie.

Jeżeli tego nie zrobicie zrobię to sam więc się nie przejmujcie. Smile

Gajusz Mariusz

Życie krótkie czy pamięć wieczna?
Wszystkich świętych zwane potocznie świętem zmarłych przypada, jak co roku na 1 listopada. Dzień to szczególny, który powinien być dniem zadumy, refleksji i pamięci o tych, których fizycznie nie ma już wśród nas. W tym szczególnym okresie rzesze ludzi odbywają pielgrzymki z miast żywych do miast umarłych.

Już o godzinie 6:30 byliśmy gotowi do wymarszu. Za cel obraliśmy największą komunalną nekropolię Skarżyska. Z pełnym rynsztunkiem świece w torbach, plecaku i z wiązanką w ręku. Nad całą operacją dowództwo przejęła mama. O 7:30 osiągnęliśmy zamierzony cel podróży. Na posterunkach stali już handlarze uśmiechający się szyderczo i zacierający rączki. Gotowi rzucić się na nas i sprzedać nam wszystko, co potrzebne na okoliczność tego święta. Każdy stragan i samochód mienił się kolorami całej tęczy. Znicze wszystkich kolorów i kształtów jak na tureckim bazarze zalegały wszędzie. Wiązanki i kwiaty doniczkowe udekorowały całe chodniki.
Teraz tylko przedrzeć się przez ich aleje i już byliśmy w bramie. Tu zamiast spodziewanej zadumy i przysłowiowej ciszy cmentarnej gwar i ruch jak w dzień targowy. Mimo wczesnej pory watahy żywych objuczonych jak muły kierujących się na miejsca docelowe. Mijali aleje i rzędy z dużą prędkością, dobrze, że na cmentarzu nie można jeździć samochodem. Niektóre groby już przystrojone, choć odniosłem dziwne wrażenie, że jakoś ich mniej niż zwykle i ludzi i przyozdobionych nagrobków.
I my doszliśmy do miejsca spoczynku naszych krewnych. Odpaliliśmy symbole naszej pamięci i umiejscowiliśmy w centralnym punkcie grobu wiązankę. Zmówiliśmy modlitwę po krótkiej zadumie mama wydała rozkazy. Pomaszerowałem za nią na drugi grób. W głowie prócz rozpamiętywania moich bliskich zmarłych przewijała się też inna myśl „napisać dobrą relację na warsztaty dziennikarskie”. Byłem, więc czujny. Przy innych grobach procedura wyglądała podobnie. Kwiaty, świece, ale nie zawsze chwila zadumy brak modlitwy. Rozumiem, że nie wszyscy są religijni, ale by nawet chwilę nie postać przy grobie choćby dla pozorów.
O 8:15 siedzieliśmy już w autobusie powrotnym rozmyślałem wtedy o zmarłej babci i prababci, ale z moich myśli wyrwała mnie ciekawa rozmowa dwóch mężczyzn. Jeden z nich chwalił drugiego, że ma ładne buty, po czym drugi odpowiedział dziękuję są nowe specjalnie na ten dzień kupione. Przypomina to cmentarną rewię z zeszłego roku. O 8:45 byliśmy już w domu pierwsza faza operacji zakończona.
Faza druga rozpoczęła się, kiedy o 13:50 dotarliśmy na cmentarz po raz drugi. O 14:00 miała rozpocząć się część oficjalna, czyli msza święta w mieście zmarłych. No i zaczęła się, ale z 10 min opóźnieniem spowodowanym kłopotami technicznym. Wiernych zgromadzonych na mszy było wyjątkowo mało w stosunku do poprzednich lat. Większa część ludzi nie chciała uczestniczyć we mszy. Woleli przemknąć się na groby obok zgromadzonych wiernych i tak samo cichaczem czmychnąć. Cały obrządek przyćmiło kwieciste kazanie, jakie wygłosił franciszkanin z ambony. Serca ludzi wypełniły słowa o braku zadumy i pamięci żyjących o zmarłych. Grzmiały słowa o pustych dowodach tradycji bez wiary i prawdziwej pamięci o tych, którzy są już w królestwie Bożym. Po mszy świętej napełniony mocą tych słów pomodliłem się gorliwiej przy grobach zmarłych bliskich. Kiedy opuszczałem cmentarz przyszła mi do głowy refleksja, że, kwiaty opadną znicze wypalą się, ale czy nasz pamięć o tych, którzy odeszli przed nami trwa czy jest jak znicze i kwiaty?.

A oto relacja którą ostatnio skrobnąłem z Dnia zmarłych.

Zachęcam do pisania.

Dawid

Ekhm. Na polski mieliśmy przygotować reportaż. Pani powiedziała, że ładną rozprawke napisałem Rolling Eyes

dostałem 3+ tylko za to, że było to jako tako poprawne.

Nightgale

November Rain

O, ja kiedyś nawet pracowałam w gazecie... Nie była to publicytyka najwyższych lotów, ale i tak jestem z siebie dumna, bo miałam w tym miesięczniku całe 3 strony...

Jak znajdę czas, żeby przepisać jeden z moich artów, to tu wrzucę.

Gajusz Mariusz

Medalowe stołki za kiełbasę przedwyborczą.

12 listopada odbyły się wybory samorządowe i zakończył się maraton kłamstw W długim wyścigu po stołki wzięło udział wielu kandydatów, ale tylko ci najlepiej obiecujący dopięli swego. Złotym medalem był oczywiście fotelik prezydencki każdego miasta. Srebrne stołki trafiły pod pupę zsiadłych w radzie powiatu. Brązowe zaś rozdano do sejmików wojewódzkich nie zabrakło też kilkunastu miejsc pocieszenia w postaci stołeczków w radzie miejskiej. Mniejszych, ale nie mniej wygodnych. Wszystkie nowiutkie i cieplutkie miejsca na pewno przydadzą się naszym nowo wybranym władzą. Tym bardziej, że zmęczyli się oni długą tyradą kłamstw i obietnic oraz setkami kilogramów rozdanych ulotek.
Sam dzień wyborów jest dla ludności wielkim świętem. W komisjach kolejki jak za PRL-u a sami wyborcy z minami jakby stali po telewizory i zaraz mieli je dostać. W końcu stoją w kolejkach po lepsze jutro. Zapał i wiara by spełnić swój obywatelski obowiązek panują wszędzie. Dobro narodu przyświeca zwłaszcza podnieconym młodym, którzy mogą pierwszy raz pokazać, że posiadają dowód osobisty i umieją się podpisać.
Większość z przybyłych pokazała już swoje nowe stroje w precesji z kościoła do komisji i w samym kościele. Zawoalowane słowa wysłuchane z ust księdza oświetlają odpowiednie pozycje i listy wyborcze. Owieczki liczą się ze zdaniem apolitycznego kleru, który nie miesza się w sprawy polityki przynajmniej oficjalnie.
W komisji wydają kartki podobnie jak dawniej na żywność. A gdy już mamy przedmiot swego pożądania, za którym się wystaliśmy widzimy szydercze twarze z plakatów. Szybki bilans dobrych i złych kłamstw, jeśli pamiętamy kandydatów i stawiamy iksa na jakimś igreku. Kartki do urny i głos zamienia się w proch.
Teraz wypełnia nas poczucie dumy chyba tylko z tego, że ładnie namalowaliśmy krzyżyk. Obowiązek spełniony i z głowy. Przecież i tak ktoś inny triumfuje za odpowiednią ilość postawionych na nim krzyżyków.
Zliczenie głosów i podliczenie frekwencji zamykają wybory. Pozostaje tylko rozdanie laurek. Politycy z wytchnieniem zajmują stołeczki.
Po tak długiej i zaciętej walce nasze władze na pewno są zaprawione na następne cztery lata. A po upływie tego okresu na pewno uraczą nas nowymi kłamstwami lub odświeżonymi starymi i niespełnionymi dotąd obietnicami. Obietnicami, które będzie można też wygłosić za 4 i za 8 lat i pewnie jeszcze później. Co cztery lata powracać będą jak echo słowa Jacka kurskiego „ciemnota wszystko kupi”
Żyjmy jednak nadzieją, że po objęciu przez elektów stołków w posiadanie nie usłyszymy znamiennych słów pana prezydenta. Słów, którymi przyjmuje petenta „spieprzaj dziadu”.

Mariusz M.

November Rain

Gajusz Mariusz

Ale tam nie pisze elektrat tylko elektów czyli wybranych na stołki!! Hmmmmm Very Happy

November Rain

dobra dobra, jeszcze wczoraj był elektorat Razz

a poza tym...

rosa92

Ja mogę umieścić tu swoją recenzje ,,Krzyżaków", za którą dostałam 6 Very Happy

Pytanie tylko czy chcecie, bo jeśli nie to nie ma sensu przpisywać no kompa dziewięciu stron z zeszytu.

Nightgale

Sienkiewicza ?
Jak tak to ja poprosze.

Missouri

November Rain

proszę to na piśmie
nie uwierzę póki nie zobaczę

to byłaby językowa katastrofa, pochwała idiotyzmu, zabijanie języka polskiego...

NA PIŚMIE PROSZĘ!!

Missouri

Nie wytrzasnę Ci tego z nikąd, Miodek się kiedyś wypowiadał. ^^'

November Rain

to nie wierzę
zresztą, w Miodka też nie wierzę

jakby Bralczyk powiedział, to może bym się zastanowiła.